Gabriel Knight: sins of the fathers - 20th anniversary edition - ocena użytkownika

[adventurka]

Mile widziane uzasadnienie oceny

[JaroB]

Widziałem dużo pochlebnych opinii o wydaniu oryginalnym - wiec postanowiłem nabyć wydanie rocznicowe. W oryginał zapewne też grałem (ale nie za bardzo pamiętam, to były czasy studenckie) więc z wielkim zapałem usiadłem do tej gry. I - wielkie rozczarowanie. Grafika piękna, lecz przez pierwsze 7 rozdziałów (na 10) praktycznie nic się nie dzieje oprócz biegania w kółko po tych samych lokacjach, durnych dialogów i chyba dwóch średnio wyrafinowanych zagadek. Końcówka ciekawa, lecz to nie wystarcza aby uznać grę za dobrą. Może gra była dziełem wybitnym 20 lat temu ale teraz jest niestety przeciętna, niczym się nie wyróżnia i w moim przekonaniu kupowanie jej jest stratą pieniędzy.

[porfirion]

@JaroB - może moja odpowiedź nie będzie tu zbyt na miejscu, bo w rocznicowe wydanie nie grałem, więc go nie ocenię (a i od grania w wersję oryginalną upłynęło trochę wody w Wiśle - ale ostatnio odświeżałem sobie tę grę, z braku możliwości zagrania samemu, poprzez bardzo dobrze prowadzony let's play z YT), ale przy czytaniu Twojego postu lekki bulwersik mię tknął Przy czym zakładam, że jednak dialogi w remake'u nie różniły się przesadnie od tych w oryginale, a jeśli już, to zostały poszerzone, a nie zubożone.

Wiem, że o gustach się nie dyskutuje itp., ale po prostu nie mogę sobie wyobrazić, jak dialogi w Gabrielu można nazwać "durnymi" - według mnie zostały bardzo dobrze napisane i ładnie nakreślają nam charaktery poszczególnych postaci, a także relacje Gabriela z napotykanymi osobami. Chyba że dla Ciebie "durna" jest ilość dialogów - to prędzej zrozumiem, bo nie każdy lubi w kółko gadać, tylko woli więcej akcji, a fakt, że w Gabrielu dialogi i poprzez nie zbieranie informacji jest kluczowe przez większość rozgrywki.

[Sally Sparrow]

Znam obie wersje gry, specjalną i zwyczajną. Dialogi są niemal takie same. Jeśli mnie pamięć nie myli, niektóre zagadki są lepiej ukazane i ciut uproszczone. Nadal to ten sam Gabriel Knight. Zmieniła się właściwie tylko grafika. I wreszcie mi gry nie przycinało! Więc mogę spokojnie dać tej wersji tę samą ocenę co zwyczajnej.

8/10

[Piotr_85]

Całkiem dobra gra, chociaż dla mnie najsłabsza z trylogii. Na plus zaliczam ciekawą fabułę i świetnie wykreowane postacie. Do pozytywów uznaję tu bardzo dobrą warstwę audio. Niestety chociaż grafika chociaż ładna i estetyczna to brakuje jej dużo do najlepszych pozycji z branży, o animacji nie wspominając. Od remaku kultowej gry spodziewałem się więcej, a otrzymujemy standard z Unity. Sama gra jest też znacząco przegadana. Jako że należę do typu ludzi którzy muszą kliknąć w każdy dialog i zobaczyć wszystkie opisy lokacji stwierdzam że dialogów które nic nowego nie wnoszą do gry jest stanowczo za dużo, przez co spowalniają rozgrywkę Kilka pierwszych dni jest też dość nudnych przez co gra pokazuje pazur dopiero gdzieś w połowie. Szkoda że nie utryzmano równego tempa przez całą grę. Mimo wszystko to świetna gra, którą śmiało mogę polecić.

PLUSY:
- Ciekawa fabuła
- Warstwa audio
- Świetnie nakreślone postaci
- Humor
- Wygodny intwerface

Minusy:
- Graficznie to zwykły standard z Unity
- Za dużo nużących i nic nie wnoszących dialogów
- Nudna pierwsza część gry

OCENA 7/10

[Eramas]

Jestem świeżo po ukończeniu gry i czuję smutek, że to już koniec, bo grało się naprawdę przyjemnie. Pod względem fabuły jest bardzo dobrze, Voodoo to raczej mało spotykany temat przewodni w grach, więc człowiek od razu podchodzi do rozgrywki z większym entuzjazmem. Do tego jest poprowadzona w dobry sposób, każdy kolejny dzień to coraz większe napięcie i niepewność.
Poziom i ilość zagadek raczej na plus. Może nie było ich zbyt wiele, ale osobiście wolę mniej zagadek niż ich przesyt i umieszczanie czegoś na siłę.
Solidnie wypadają postacie pierwszo i drugoplanowe. Każda budziła mniejsze lub większe emocje, nie postrzegałem ich jako nijakie i nudne marionetki. Moim ulubieńcem jest dr John.
Graficznie nie mam nic do zarzucenia. Remaster wypada pod tym względem poprawnie, choć sporo lokacji traci mroczny klimat (w oryginalną wersję nie grałem, ale porównałem kilka lokacji z czystej ciekawości).
Soundtrack jest rewelacyjny, zarówno ten z wersji oryginalnej jak i remastera (ścieżkę z wersji oryginalnej przesłuchałem na YouTubie), bardzo fajnie wpasowuje się w atmosferę gry. Najbardziej spodobał mi się utwór towarzyszący mapie miasta, jak i te, które możemy usłyszeć przy okazji odwiedzin "apteki" i Magentii Moonbeam. Tutaj taka mała uwaga do osób, które posiadają ten tytuł w serwisie GOG. Do gry dołączony jest soundtrack, jednak kilka utworów zawiera w nazwie spojlery z dalszej części gry, więc miejcie to na uwadze przy ewentualnym odsłuchu.
Małe zastrzeżenie mam do dialogów, które w niektórych momentach nie bardzo pasują do obecnej sytuacji.
Remaster posiada trochę niedoróbek technicznych. Animacje są po prostu słabe, postacie niekiedy przenikają przez obiekty. Do tego niektóre dialogi przewijały się same i trzeba było wsłuchiwać się w audio, czasami między kolejnymi wypowiedziami musiałem czekać kilkanaście sekund.

Podsumowując, bawiłem się świetnie i cieszy mnie fakt wydania remastera, bo gra na pewno będzie bardziej przystępna dla wielu graczy, a zdecydowanie warto dać jej szansę. 9/10.

[DirkPitt1]

Gra bardzo przyjemna. Fajnie stopniuje napięcie, rozkręcając się powoli, a każdy kolejny dzień śledztwa jest coraz ciekawszy. Sporo dialogów, dobrze nakreślających osobowośc postaci i ich relacje z Gabrielem, więc niektórzy mogą narzekać, że gra jest przegadana. Bardzo też polubiłem Gabriela. To lekkoduch i często wręcz dupek, ale taki, którego da się lubić. Jedna z moich ulubionych przygodówek. Moja ocena, zarówno dla oryginału, jak i remastera, to 9+.

[M46]

Próbowałem zagrać w starą wersję. Próbowałem w nową. W pierwszym przypadku mi się nie udało. Piksele połączone z moją wadą wzroku (i wiekiem) stworzyły barierę nie do przejścia. Może to dziwnie zabrzmi ale mozaika pikseli przełożyła się na trudny odbiór fabuły. Czułem się zagubiony w przestrzeni gry. Trudno mi było śledzić historię, zaangażować się. Ponieważ żywię do Jane Jensen bardzo ciepłe uczucia nie poddałem się. Poczekałem aż zabłyśnie szczęśliwa gwiazda. Cierpliwość się opłaciła. Udało mi się zdobyć lepszą maszynę i doczekałem się zniżki na gog-u (jakaś promocja). Zaryzykowałem. Kupiłem. Zainstalowałem. Zagrałem. Pierwsza sesja (robiłem przerwy ale była to jednak jedna sesja) zaczęła się blisko południa skończyła o 6 rano. W moim wieku zarwać noc dla gry! No chyba, że to pierwszy etap dziecinnienia. Ale... to było to! Nareszcie się udało wejść, przejść, skończyć. Nareszcie grafika pozwala mi zobaczyć to co zobaczyć trzeba. Zbyt kolorowa? Nie sądzę. Zresztą nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie. Najważniejsze, że wyraźna. Historia spójna, ciekawa. Dużo dialogów, rozmów, które może nie wnoszą niczego do akcji ale ładnie "oświetlają scenę dramatu". Nareszcie zobaczyłem (i zrozumiałem) początek relacji między Gabrielem a Grace. Mimo tych, jak niektórzy napisali, dłużyzn, miałem wrażenie uczestnictwa w wartkiej akcji. Wciągnąłem się, wzruszyłem. Na tyle, że nawet było mi szczerze żal Malii i zranionej Tetelo (fatum!). Poważnie. Z powodu odbicia się od starej wersji uważałem tę część za najsłabszą w serii. Teraz... nie wiem... chyba wszystkie są równie dobre. Nie oceniam tu trudności zagadek, bo po pierwsze nie wiem jakie kryterium przyjąć a po drugie zawsze koncentruję się głównie na historii, sposobie jej opowiedzenia. Zagadki są dla mnie tylko miłym urozmaiceniem. Moim zdaniem są dobrze, sensownie, logicznie wplecione w historię. Rozbawiło mnie rozwiązanie tej dodatkowej w porównaniu z pierwotną wersją, tej z maszyną u "czarownicy" Moonbeam. Gra nieco (nieco, śladowo, ledwie wyczuwalnie!) ale jednak przypominała mi atmosferę z filmu "Harry Angel". Choć w Harrym było zdecydowanie dużo mroczniej. No ale Nowy Orlean... Jeżeli ktoś jeszcze nie zagrał, jak ja, w starą wersję, to polecam jednak nową.

[Nfsfan83]

#M46 a nie przeszkadza ci wyprana z klimatu grafika oraz inny voice acting???

[M46]

Nfsfan83, głosy aktorów mi nie przeszkadzały. Przyjąłem "na klatę" takie jakie były. Tak jakbym poznawał nowe osoby i tworzył sobie ich wyobrażenie na czystej karcie wraz z takim a nie innym głosem. Może to dlatego, że nie zagrałem (w sumie) w starą wersję i nie miałem żadnych oczekiwań. Co ciekawe na początku drażnił mnie głos narratorki. Chyba ten sam co w pierwszej części a może tylko bardzo podobny. Jednak po krótkim czasie, właśnie po "zaakceptowaniu z wdychanym powietrzem", zaczął mi się podobać. Pod koniec gry nawet mi brakowało tej babcinej chropowatości. Co więcej, po skończeniu gry poszukałem informacji o aktorce podkładającej głos narratorki, bo stała mi się bliska (tak jak babcia). Grafika...jak napisałem wyraźna i to było dla mnie najważniejsze. Ale pytasz czy nie uważam jej za wypraną z klimatu. Nie. "Harry Angel" też był bardzo kolorowy choć opowiedziana tam historia bardziej pasowała do barw "Sokoła maltańskiego". Nie byłem w Nowym Orleanie ale sądząc po zdjęciach jest to chyba miasto upalne (w Harrym wszyscy byli spoceni z wyjątkiem De Niro ) i z powodu tego Słońca bardzo jaskrawe. Barwne i niebezpieczne jak dżungla, zwodnicze i kolorowe jak bagna Luizjany. Dlatego powiem, że grafikę uważam za pasującą do upalnego klimatu miasta i dziejącej się tam historii.

[Nfsfan83]

M46 szanuję wypowiedź, ja mam inne podejście, uwielbiam ten styl tamtej grafiki, retro i pixele to piękna sprawa i na 24 calach monitorach naprawdę wszystko jest wyraźne jestem przeciwny remasterom, które zmieniają styl graficzny gry.

Małe arcydziełko:

[M46]

Nfsfan83, masz rację. Screen wygląda pięknie. Te gry miały (i mają) swój urok, styl. Inny niż współczesne wersje. Nie grałem w stare wersje na 24 calowym ekranie (nie miałem, grałem na 15 calowym, raz widziałem na 17 calowym... niestety, jedyna różnica była taka, że piksele się powiększyły). Dlatego wierzę Ci na słowo, że wtedy wszystko widać. Zagram dla sprawdzenia w starą wersję gdy zdobędę 24 calowy wyświetlacz. Osobiście nie przeszkadzają mi reedycje (a w tym wypadku okazała się wręcz zbawienna dla mojego wzroku). To trochę jak przedstawienia dramatów Shakespeare`a we współczesnych kostiumach i strojach z epoki. Niby ta sama sztuka a odbiór może być inny. Ale nie uważam, że gorszy. Według mnie zawsze warto zobaczyć obie wersje. Ale rozumiem, że gdy chodzi o emocje (a gra się do mnich zawsze odwołuje) można nie trawić wersji innych niż klasyczne. Sam mam tak samo z "My fair lady". Wersja bez Audrey Hepburn jest dla mnie herezją.

[Nfsfan83]

M46 mi chodziło, że obecnie mam 24 cale NEC monitor zwykły model na TN nie jakiś wypasiony (sorry za odbiegnięcie od tematu) i skalowanie jest bardzo dobre, czy widać kanciastość? tak widać, ale to jest piękne, to samo się tyczy FOTA czy MI1 i 2 albo DOTT. Widzę, że ktoś tu lubi kino witaj w klubie. Pamiętaj, też że animacja ruchu w oryginale to spirte-ty a teraz to zwykłe 3D zrobione na szybko...

A ten fragment, to oprócz screenów w oryginale, chciałem pokazać klimat jak Gabryś rozmawia z Malią i ta muzyka, jeden z najlepszych kawałków w grze.



oraz ten wymiata (początek jak Broken Sword nie wiem czemu mi się kojarzy)

[DirkPitt1]

(...) To trochę jak przedstawienia dramatów Shakespeare`a we współczesnych kostiumach i strojach z epoki. Niby ta sama sztuka a odbiór może być inny. Ale nie uważam, że gorszy. Według mnie zawsze warto zobaczyć obie wersje. Ale rozumiem, że gdy chodzi o emocje (a gra się do mnich zawsze odwołuje) można nie trawić wersji innych niż klasyczne. Sam mam tak samo z "My fair lady". Wersja bez Audrey Hepburn jest dla mnie herezją.

To porównanie do Szekspira jest bardzo trafne. Gdyby ktoś chciał sobie przeczytać którąś z jego sztuk po angielsku, to nie otrzyma dokładnie tego, co napisał autor, tylko wersję uwspółcześnioną językowo, bo niektórych sformułowań w języku, jakim posługiwał się Szekspir, dziś nie zrozumiałby już nawet niejeden rodowity Anglik. I tak, jak język tych utworów w pewnym momencie musiał pójść z duchem czasu, żeby być zrozumiałym i atrakcyjnym dla współczesnego widza, tak samo musiało się stać w przypadku gry, żeby reedycja miała szansę przyciągnąć osoby, które z wersją oryginalną się nie zetknęły. Dlatego Nfsfan83 nie warto płakać nad tym, że remaster ma inny styl graficzny. Moim zdaniem warto poznać obie wersje, bo są równie dobre.

[Nfsfan83]

Ja tylko piszę i obstaję przy tym, że pixelowy GK ma więcej klimatu jak dla mnie.

[M46]

Nfsfan83, o gustach trudno dyskutować. Szanuję Twoje upodobania. Mnie też czasami bardzo się podobają pikselowe wersje ale trudno mi w nie grać. Natomiast jako "obrazki" bywają urocze. Podejrzewam, że gdybym zagrał w pikselową wersję GK1 w młodszych latach (z "młodszymi oczami" ) też bym się dał za tę pikselową wersję pokroić. A to dlatego, że ta gra i postaci z powodu sposobu opowiedzenia historii przez Jane Jensen wzbudzają we mnie bardzo dużo dobrych uczuć. Gabriel, Grace stali mi się bliscy jak członkowie rodziny. W takiej sytuacji do głosu dochodzą emocje, na które nie ma co stosować argumentów, bo nie da się nikogo przekonać, że np. ogórkowa jest smaczniejsza od krupniku. U mnie jest podobnie z książkami. W dzieciństwie (PRL ) czytałem Kubusia Puchatka (cudowna książka ) w tłumaczeniu Ireny Tuwim, wydanie (1971) z rysunkami Sheparda. Trudno było ja zdobyć, dopadłem ją w końcu w antykwariacie . Gdy przeglądam teraz inne wydania Kubusia, często piękne, może z lepszymi rysunkami, lepszym tłumaczeniem, łatwo dostępne, leżące na półkach księgarń to wydają mi się "gorsze". Jakoś tak "intuicyjnie". Ale czasami je przeglądam, bo ciekawy jestem innych tłumaczeń, innych wersji wierszyków. Zawsze warto. Ale nikt mnie nie przekona, że najcudowniejsze, z najlepszym klimatem nie jest to wydanie z 1971, zdobyte z takim trudem. Książka stoi już ok. 40 lat na mojej półce "lektur ulubionych". Właśnie ta. Co do gry, to napiszę jeszcze raz: jeżeli ktoś może zagrać w GK1 po raz pierwszy to polecam mu tę f a b u ł ę. Niech zagra. Niech porówna (jeżeli oczy mu pozwalają ) obie wersje. Myślę, że w żadnym wypadku się nie zawiedzie. Jestem tego prawie pewny.