Rome AD92 to gra przygodowa osadzona w starożytnym Rzymie. Nasz bohater, młody płowowłosy niewolnik Hector, jest na tyle bezczelny, że marzy mu się awans z chłopca na posyłki do patrycjusza. Przyjdzie mu walczyć o życie i władzę brudnymi rzymskimi sposobami.
Tryumfalny powrót do Macierzy Rzymu - a gdzie mój wieniec laurowy?
Po odegraniu introdukcji (animowane plansze) gra wita nas przyjemną grafiką w rzucie izometrycznym – to raczej rzadkość wśród przygodówek. Skojarzenia z grą strategiczną Populous 2 słynnego Petera Molyneux są na miejscu nie tylko ze względu na antyczną architekturę i skalę (ludziki z kilkunastu pikseli), ale i rozmieszczenie interfejsu. Twórcy wykorzystali engine swego poprzedniego tytułu The Adventures of Robin Hood z 1991 również wydanego przez Millennium Interactive.
Jeszcze zanim uruchomimy grę możemy zgadnąć, że to brytyjska produkcja, jako że już z instrukcji przebija prześmiewczy ton, tak charakterystyczny dla wyspiarzy zza Kanału. Nie są to jednak wygłupy rodem z Day of the Tentacle, lecz satyra na władzę, niekoniecznie antyczną. Nie obeszło się i bez autoironii, jako że przyjdzie nam „wyzwalać” Brytanię. Nawet imiona postaci to żarty w pseudołacinie (np. centurion zwie się Militarius Conflictus).
Przygodówki z racji bazowania na fabule należą siłą rzeczy do gier dość liniowych. Dopiero Lure of the Temptress (1992) dała nam ujrzeć reklamowany engine Virtual Theatre, który sprawiał, że postacie zajmowały się własnymi sprawami, ożywiając świat gry i dając mu posmak realizmu. Tymczasem mniej rozreklamowana Rome AD92 mogła pochwalić się ruchliwym miastem podległym cyklowi dobowemu. Rzymianie zbierają się na forum by wysłuchać co ogłasza keryks lub by kupić okazyjnie niewolników (już od 5 sestercji, zdrowe zęby, okazja!). W południe leniuchują w termach. Wieczorem oglądają występy aktorów lub grają w kości w tawernie. Na arenie będziemy nie tylko widzem, ale i sponsorem gladiatorów.
Na tym właśnie polega urok gry. Stojąc bezczynnie pozostawiamy bieg rzeczy swojemu torowi… i obserwujemy co się dzieje, śledzimy i podsłuchujemy postacie, wyciągając wnioski. Tutaj nie da się ślepo klikać na wszystkim, licząc że na coś w końcu trafimy. Nawet porażka może zasugerować nam rozwiązanie. Szczęśliwie gra podzielona jest na etapy, dzięki temu powtarzanie krótszych odcinków jest mniej nużące.
Jeszcze zanim uruchomimy grę możemy zgadnąć, że to brytyjska produkcja, jako że już z instrukcji przebija prześmiewczy ton, tak charakterystyczny dla wyspiarzy zza Kanału. Nie są to jednak wygłupy rodem z Day of the Tentacle, lecz satyra na władzę, niekoniecznie antyczną. Nie obeszło się i bez autoironii, jako że przyjdzie nam „wyzwalać” Brytanię. Nawet imiona postaci to żarty w pseudołacinie (np. centurion zwie się Militarius Conflictus).
Przygodówki z racji bazowania na fabule należą siłą rzeczy do gier dość liniowych. Dopiero Lure of the Temptress (1992) dała nam ujrzeć reklamowany engine Virtual Theatre, który sprawiał, że postacie zajmowały się własnymi sprawami, ożywiając świat gry i dając mu posmak realizmu. Tymczasem mniej rozreklamowana Rome AD92 mogła pochwalić się ruchliwym miastem podległym cyklowi dobowemu. Rzymianie zbierają się na forum by wysłuchać co ogłasza keryks lub by kupić okazyjnie niewolników (już od 5 sestercji, zdrowe zęby, okazja!). W południe leniuchują w termach. Wieczorem oglądają występy aktorów lub grają w kości w tawernie. Na arenie będziemy nie tylko widzem, ale i sponsorem gladiatorów.
Na tym właśnie polega urok gry. Stojąc bezczynnie pozostawiamy bieg rzeczy swojemu torowi… i obserwujemy co się dzieje, śledzimy i podsłuchujemy postacie, wyciągając wnioski. Tutaj nie da się ślepo klikać na wszystkim, licząc że na coś w końcu trafimy. Nawet porażka może zasugerować nam rozwiązanie. Szczęśliwie gra podzielona jest na etapy, dzięki temu powtarzanie krótszych odcinków jest mniej nużące.
Jakby leniwe to moje wojsko?
Gra jest dość krótka (nawet jak na 1992) i przeznaczona raczej dla początkujących amatorów przygodówek, bo starzy wyjadacze będą narzekać na brak prawdziwych wyzwań. Gdy pominiemy odnajdywanie drogi do celu (łącznie z dowcipnymi porażkami), ukończenie gry według poradnika zajmie jeden wieczór. Pozostaje niedosyt, przecież na dyskietce zmieściłoby się jeszcze kilka przygód. Zagadki przedmiotowe w zaniku. Liniowe dialogi.
Przewijanie ekranu bywa irytujące. Aż prosi się o tryb pełnoekranowy, jak w nadmienianej grze Populous 2.
Wstawki RTS (dowodzimy jako centurion, choć właściwie raczej dekurią) nie dość, że nieco na siłę, to jeszcze jakby niedopracowane – na co tyle komend, skoro bitwy są zupełnie chaotyczne, a najwięcej czasu zajmuje zbieranie naszych rozbieganych legionistów?
Na plus należy zaliczyć logiczne rozwiązania zagadek.
Ocena:Przewijanie ekranu bywa irytujące. Aż prosi się o tryb pełnoekranowy, jak w nadmienianej grze Populous 2.
Wstawki RTS (dowodzimy jako centurion, choć właściwie raczej dekurią) nie dość, że nieco na siłę, to jeszcze jakby niedopracowane – na co tyle komend, skoro bitwy są zupełnie chaotyczne, a najwięcej czasu zajmuje zbieranie naszych rozbieganych legionistów?
Na plus należy zaliczyć logiczne rozwiązania zagadek.
6,5/10
(byłaby wyższa, gdyby grało się dłużej)
Post scriptum anno Domini MMXIV: uruchamiać w DOSBOXie, z emulacją karty Sound Blaster lub Roland. Oprócz wydania na PC (DOS) istniały identyczne wersje na Amigę i Atari ST.
Ale w sumie nigdy wcześniej na innych serwisach przygodówkowych na ten tytuł się nie natknąłem 
